4-یأتی علی الناس:

 یأتى زمان، سیأتى زمان.عنوانى معروف درکتب حدیث است که روایات بسیارى تحت این عنوان مبنى بر پیشگوئى از وقایع و حوادث ویا ملاحم وفتن ذکر شده است. اینک شمارى از آن ها را می آوریم.

رسول خدا(ص) فرمود:زمانى بیاید که چهره هاى مردم چهره آدمیان ودل هاشان دل هاى شیاطین باشد، بسان گرگ درنده خونخوار باشند، از منکرات اجتناب نکنند.اگر در جمع آن ها باشى بدنامت کنند وچون با آن ها سخن گویى به تو دروغ گویند وچون از آن ها جدا شوى غیبتت کنند. سنت در میان آن ها بدعت وبدعت به نزدشان سنت بود، محترمتان نزد آن ها موهون،و موهونان محترم باشند. مؤمن نزد آن ها خوار و فاسق ارجمند بود.کودکان شان گستاخ وبى ادب و زنان شان بى شرم وپیرانشان امر به معروف ونهى از منکر نکنند.پناه بردن به آن ها خوارى واعتماد به آن ها ذلت ودرخواست مال از آن ها بیچارگى وننگ باشد. در آن هنگام خداوند باران به موقع به آن ها نبارد و در غیر موسم خود ببارد وبدانشان را بر آنان چیره سازدکه به بدترین وجهى آن ها را آزار دهند، پسرانشان را بکشند وزنانشان را زنده دارند، در آن حال هر چه نیکان دعاکنند به اجابت نرسد.

زمانى بر مردم بیاید که شکم هاشان خداى شان بود هر چه خواهد از حلال وحرام به آن بدهند و زنانشان قبله شان باشد که تمام توجه شان به آن ها بود( وپولشان دینشان )که آن را در حد پرستش دوست دارند و شرف وعزت خویش را درتجملات و امتعه دنیا دانند، از ایمان جز نامى واز اسلام جز آثارى واز قرآن جز درسى بیش نماند. مساجدشان از حیث ساختمان آباد و دل هاشان از هدایت تهى وویران، علماشان بدترین خلق خدا در روى زمین باشند.در آن هنگام خداوند آن ها را به سه بلیه دچار سازد: جور سلطان وخشکسالى وظلم وستم حکام وزمامداران.اصحاب از سخنان حضرت به شگفت آمده عرض کردند: مگر آن ها بت مى پرستند فرمود:آرى،پول نزد آن ها چون بت مورد پرستش باشد.

زمانى بیاید که دیندارى به نگهدارى آتش درکف دست بماند.زمانى بر امتم بیاید که زمامدارانشان به شیوه جباران وستمگران عمل کنند وعلماى شان طمعکار وکم پرهیز، وپارسایان شان متظاهر، و بازرگانان رباخوار و فریبکار، وزنان شان خود را براى نامحرمان بیارایند. در آن هنگام اشرارشان بر آن ها چیره گردند وهر چه دعاکنند به اجابت نرسد .

زمانى بر مردم بیایدکه اخلاق انسانى از آنان رخت بربندد چنانکه اگر نام یکى را بشنوى، به از آن بودکه وى را ببینى ویا او را ببینى به از آن باشدکه او را بیازمایى وچون او را بیازمایى حالاتى زشت و ناروا در او مشاهده کنى.دین شان پول،و هم و غمشان شکم و قبله شان زنان شان باشد. براى رسیدن به گرده نانى کرنش کنند وبراى درهمى به خاک افتند. پریشان و سرگردان باشند، نه خود را در پناه اسلام دانند ونه به کیش نصارى زندگى کنند(1)امیرالمؤمنین (ع) فرمود:زمانى بر مردم فرا رسد که مقرب نباشد جز سخن چین، وجالب شمرده نشود جز فاجر، وتحقیر نگردد جز افراد با انصاف. در آن زمان دستگیرى مستمندان زیان بشمار آید، وصله رحم لطف وبزرگوارى محسوب شود، وعیادت بیمار، وسیله برترى جویى بر مردم باشد.در آن زمان حکومت به مشورت با زنان وفرمانروایى کودکان وتدبیر خواجه سرایان برگزار شود. (2)

==========================

ا.بحار الانوار ج 103 ص 82 و 22 و 74.

2. نهج البلاغه حکمت 102.