روزنامه واشنگتن پست با انتشار تحلیل فوق نوشت: سالها تصور می شد که تحریم های اقتصادی و سیاسی می تواند ایران را به یک طرف مذاکره سازش پذیر تبدیل کند اما این، یک تصور اشتباه بود. ایستادگی ایران این نظریه را که زمانی طرفدار داشت، به وضوح تضعیف کرد و به جای آن بهت و حیرت گریبانگیر غرب شد. غرب تصور می کرد زمان به نفع اوست و تشدید فشارها می تواند بنیه علمی ضعیف ایران را از مسیر پیشرفت خارج کند. اما برخلاف چنین پیش فرض هایی، زیرساخت های علمی ایران در دهه اخیر رشد کرد.

این روزنامه آمریکایی نوشت: ایران در تاریخ کشورهای هسته ای یک استثناست زیرا تمام قدرت هایی که توانسته اند به فناوری هسته ای دست یابند، از یک حامی خارجی کمک قابل توجهی دریافت کرده اند. به عنوان مثال شوروی سابق نه تنها مشاوره های فنی در اختیار چین می گذاشت بلکه در ساخت راکتور هسته ای هم به این کشور کمک می کرد. چین هم به نوبه خود اورانیوم غنی شده را در اختیار پاکستان گذاشت و به این کشور در ساخت تجهیزات غنی سازی و راکتورهای پلوتونیومی کمک کرد. فرانسه نیز اسرائیل را به یک راکتور هسته ای، به یک کارخانه بازفرآوری پلوتونیوم و طراحی تسلیحاتی مجهز کرد. هند هم که ادعا می کند برنامه هسته ای اش یک دستاورد بومی است، این حقیقت را که یک راکتور هسته ای از کانادا و 20 تن آب سنگین از آمریکا دریافت کرده است، کتمان می کند.
این گزارش می افزاید: برخلاف کشورهای دیگر، ایران در روند هسته ای شدن خود هرگز از حمایت خارجی برخوردار نبوده است. علاوه بر آنکه هیچ کشور دیگری مانند ایران با چنین تلاش برنامه ریزی شده ای برای ایجاد مانع و تنش در مورد برنامه هسته ای اش از طریق ارائه نشدن فناوری مورد نیاز یا نفوذ ویروس رایانه ای مواجه نبوده است. اینکه ایران با موفقیت از آستانه های فن آوری عبور کرد، توانست به یک شبکه غنی سازی در حال رشد و پیشرفته دست یابد و به زودی نسل جدیدی از سانتریفیوژ را رونمایی می کند، همه نشان دهنده نبوغ علمی ایرانیان است.
واشنگتن پست با اشاره به سه دهه تلاش پیگیر علمی در جمهوری اسلامی ایران یادآور شد: در کشوری که سیاست در آن پرچالش است، همه جناح ها نسبت به توسعه علمی اتفاق نظر دارند. نتیجه این تفاهم هم موثر بود؛ تعداد مقالات علمی محققین ایرانی در نشریه های معتبر بین المللی به طور قابل ملاحظه ای افزایش یافت و بسیاری از دانشگاهها نیز از منابع لازم و تخصص کافی برای برگزاری دوره های دکترا برخوردار شدند. دانشمندان ایرانی به نیروهای موثری تبدیل شدند که برای تجهیز کشورشان به دستاوردهای جدید فن آوری به ویژه در زمینه دانش هسته ای عزم راسخ داشتند. دانشمندان ایرانی از اینکه در عرصه بین المللی نادیده گرفته شوند رنجیده خاطر و از ترور هدفمند همکارانشان نیز خشمگین اند.
روزنامه مذکور در پایان نوشت: در ایران امروز مقامات و دانشمندان پیمانی بسته اند که به موجب آن دولت زمینه ها و منابع لازم را برای دانشمندان فراهم می کند و آنان نیز با تلاش بی وقفه تخصصشان را گسترش می دهند تا کشورشان در زمینه های مختلف از جمله در عرصه پرتلاطم هسته ای در ردیف کشورهای پیشرفته جهان قرار گیرد.