اگر مردم از نگرانی ها نگرانند، دوران حکومت امیرالمومنین علیه السلام را ببینند تا بخاطر جمهوری اسلامی خدا را شکر کنند!
آیت الله جوادی آملی در باره نگرانی های جامعه فرموده اند:فقر چیز بدی است؛ خیلی بد. آنقدر که امیرالمومنین مجبور باشد بخاطر کاستن درد آن شب ها کیسه ی خرما بدوش بکشد. یعنی در چند قدمی دارالاماره ی علی که عدالت مجسم است، کسان بسیاری از فرط فقر به خاک بیچارگی نشسته اند، آنچنان که به تکه ای نان راضی می شوند و برای فرمانروایشان دعا می کنند!
علی علیه السلام نامه ای را به مالک اشتر دادند تا مانیفست حکومت اسلامی باشد برای همه ی دوران ها؛ ولی همه می دانند که امپراطوری اسلام در زمان امیرالمومنین علیه السلام با همین مانیفست بسیار فاصله داشت. او بسیار می کوشید که جامعه اش را بسازد ولی چقدر موفق بود؟!
پاسخ دردناک است: بسیار کم. مدیران او ضعیف النفس هایی چون ابن عباس، زیاد ابن ابیه و عثمان بن حنیف بودند که با الگوهای مدیریت اسلامی بسیار فاصله داشتند. آنچنان که علی مجبور باشد در پاسخ به مالک که به انتصاب ابن عباس اعتراض کرده بود، پاسخ دهد که مگر چه کسی دیگر را می شناسی که کار را به او بسپارم!
آنها که تاریخ می خوانند بخوبی می دانند که حکومت اسلامی امروز ایران بی شک با فاصله ی بسیاری از حکومت امیرالمومنین و پیامبر صل الله علیه و آله موفقتر و پیشروتر است. همانطور که امام(ره) در وصیت نامه شان فرموده اند: «من با جرات مدعی هستم که ملت ایران و توده میلیونی آن در عصر حاضربهتر از ملت حجاز در عهد رسول الله - صلی الله علیه و آله - و کوفه و عراق درعهد امیرالمومنین و حسین بن علی - صلوات الله و سلامه علیهما - می باشند.»
آیت الله جوادی آملی حفظه الله هم در درس تفسیر سوره ی انعام فرمودند اگر مردم از نگرانی ها نگرانند، دوران حکومت امیرالمومنین علیه السلام را ببینند تا بخاطر جمهوری اسلامی خدا را شکر کنند!
معنای این متن این است که بخاطر اینکه ایرانیهای امروز بهتر، رشد یافته تر و متدین تر از مردمان زمان معصومین هستند، اجرا و تحقق مانیفست حکومت داری علی علیه السلام شدنی تر از زمان خود حضرات معصومین علیهم السلام است.
و فهمیدن اینکه باید «شکر» کنیم البته برای بسیاری سخت است. چراکه مسلمان بودن اقتضائاتی دارد که آنرا با رفاه سازشکارانه در تعارض و تضاد قرار می دهد. انقلابی بودن و ماندن به معنای سازش ناپذیری با استکبار و پیگیری آرمان ها هزینه هایی دارد که به مذاق کسانی که به رفاه و آسایش عادت کرده اند، سازگار نیست.
پ ن 1: بعضی ها از فرط آرمان گرایی و بعضی ها هم از فرط بلاهت خیال می کنند حکومت خوب و حکمرانی متعالی یعنی درست کردن کشوری که در آن هیچ خلافی ارتکاب نیابد! با این وصف نمی دانم چطور درباره ی مدینه ی زمان پیامبر ص یا کوفه زمان علی ع قضاوت می کنند در حالیکه در آن دوران فقر بیداد می کرده، فساد اقتصادی مثل ربا و رشوه فراوان بوده، فساد اخلاقی مثل شرب خمر و زنا و حتی زنای محصنه بیخ گوش دارالاماره و چند خیابان آنسو تر از خانه ی پیامبر ص هم اتفاق می افتاده! یعنی تاریخ نمی خوانند؟!
حتی در دوران عدالت مطلق امام زمان عج و حکومت مهدوی هم منافقان حضور دارند و فساد می کنند. این ذات زمین و دنیاست.
